07.08.15 PC-day 16

Vermits ik geen bult wil overhouden aan een niet gehouden belofte, komt hier - zoals beloofd - het (voorlopig?) laatste bericht op deze blog. De fotootjes illustreren hoe een pelgrim recupereert van zijn tocht: door te nietsen! Maar toch niet door helemaal niets te nietsen, want het lichaam vraagt regelmatig naar enige vorm van beweging.

Terwijl mijn tocht 16 dagen achter mij ligt, lijkt het én pas gisteren én toch al een halve eeuwigheid dat ik Santiago verliet. Ik ben blij, heel blij terug onder dierbaren te zijn en intussen mis ik mijn Camino wel elke dag eens. Laten we het een milde vorm van Sehnsucht noemen ...
En welke sporen heeft de Camino in mij achtergelaten? Eigenlijk feitelijk "voelweet" ik dat niet zo duidelijk. Het effect is er, dat is zeker, maar laat zich niet vatten in woorden, zelfs niet tijdens mijn inwendige dialogen. Maanden voor mijn vertrek zei een pelgrim me: "De Camino doet iets met een mens maar je kan het niet delen met wie niet zelf op pelgrimage is geweest". Het blijkt een understatement te zijn.
Meer dan vijf weken leven met 20 kg bagage, inclusief 2,3 kg tent, 3 kg kampeerspullen en nog enkele bijkomende kilootjes fietstassen en - uiteindelijk overbodig gebleken - noodmateriaal voor herstellingen van de fiets en van het eigen lieve lijf ... En gedurende die 5 weken gelukkig zijn, maakt geluk kwantifieerbaar. Geluk weegt dus pakweg de resterende 12 kg, onder te verdelen in 2 fietsuitrustingen, 1 broek, 1 short, 1 hemd, 2 T-shirts, 1 fleece, 1 onderbroek, 1 paar schoenen en teenslippers, 1 toiletzak en nog wat losse onderdelen zoals 1 flesje superdetergent (om die onderbroek tussendoor te wassen, hé). Laten we eerlijk zijn: mijn bankkaart leverde ook een bijdrage aan mijn geluk, een bijdrage die gelukkig niet in verhouding stond tot haar gewicht.
Alle gekheid op 1 stokje: het doet relativeren en brengt je korter tot de kern der dingen die er echt toe doen. Iemand zei me: "Dan apprecieer je nadien de luxe meer". Het antwoord is ja én neen. Ik besef meer dan ooit de luxe van luxe, maar ben er ook meer dan ooit van onthecht.
Van onthechting van mensen is er echter geen sprake, wel integendeel. Zoals ik reeds eerder schreef: hoe verder weg ik was, hoe korter ik me bij mijn geliefden voelde. En nu ik terug ben, is dat gevoel verankerd. Wat een heerlijk gevoel! Terwijl ik in dezelfde adem kan zeggen dat het urenlange alleen fietsen ook de behoefte heeft bestendigd om me al eens "terug te trekken in mezelf".
Gedurende zovele uren dag na dag alleen zijn met je gedachten en gevoelens, werkt confronterend en louterend, laat je de dingen in wisselend perspectief zetten, laat je toe te aanvaarden wat niet makkelijk te aanvaarden is, maakt duidelijker wat ballast is en wat zijn plek in jezelf moet krijgen.
Luidop praten met de schaduw die trouw met je meefietst ... je moet het eens proberen. Het loont de moeite. Maar let wel: doe het als je alleen bent, zo niet loop je een zeker risico op collocatie!
De Camino heeft iets dat niet geëvenaard wordt door andere lange afstandstochten. Onderhuids voel je dat er wat blijven hangen is van de vele tienduizenden pelgrims die gedurende eeuwen diezelfde Camino hebben gedaan. En dat gevoel uit zich onder andere in de tastbare samenhorigheid onder pelgrims, los van leeftijd, nationaliteit, opleidingsniveau of wat dan ook. Allen zijn bondgenoot, lotgenoot, deelgenoot. Een korte babbel, een eenvoudige wens, een blik zonder woorden, verbondenheid.
Mijn Camino opende mijn hart, "opener" dan voordien. Niet direct, nee, maar geleidelijk en pas nadat ik open wou staan, open kon staan. En dat alleen al maakt de Camino tot een uniek be-leven. Nu is het kwestie het winkeltje open te houden ...