24.07 PC-day 2

Wat baat het een blog te schrijven om dan te vergeten het on line te zetten. Bij deze dan wat er al sinds eergisteren had kunnen staan.
---------
Vliegtuigen halen gemakkelijk het nieuws als ze neerstorten. En vermits er geen vliegtuig het nieuws heeft gehaald, wil dat zeggen dat ik behouden en wel thuis ben.

Net voor het opstijgen het tarmac nog even beschouwd als mijn aller-allerlaatste stukje Camino. En me al snel na het opstijgen gerealiseerd dat ik het hele landschap, diep onder mij, doorkruist heb. Ik kon een glimlach van voldoening niet onderdrukken, al moet ik toegeven dat de "zware hellingen" er vanuit de lucht eerder uitzien als de oneffenheden van een tafellaken dan als beklimmingen. Relativeren helpt, niewaar. 

En dan: het weerzien in Zaventem na de langste afwezigheid van heel mijn leven. Toen ik vroeger mensen in de aankomstzone zag die zich verloren in hun omhelzing, heb ik me dikwijls afgevraagd wat er in hen omging. Vanaf vandaag ken ik dat mooie gevoel ook.

Tijd voor verdere overpeinzingen of overvoelingen heb ik nog niet genomen,  maar - belofte maakt schuld - ik kom later nog terug op deze blog.
Wel wil ik nu reeds iedereen bedanken die me op één of ander wijze heeft gesteund. Ik heb er het raden naar hoeveel mensen en wie juist de blog lazen. Alleen al het idee dát jullie lazen, gaf me indirecte steun. En elkeen die een bericht heeft gestuurd, moet weten dat het telkens weer even deugddoend was als ware het de best mogelijke massage van mijn zere benen geweest. Er kwamen reacties van bekenden waarvan ik geen vermoeden had dat ze de blog volgden. Telkens een extra fijne verrassing.

Hasta luego! En graag deel ik met jullie nog deze paar regels poëzie (waarvan ik de auteur jammer genoeg niet ken).

De Weg Gegaan
Gaandeweg de weg gegaan
de weg gegaan
om stil te staan
om stil te worden
stil van binnen
gaandeweg
de weg van binnen