07.08.15 PC-day 16

Vermits ik geen bult wil overhouden aan een niet gehouden belofte, komt hier - zoals beloofd - het (voorlopig?) laatste bericht op deze blog. De fotootjes illustreren hoe een pelgrim recupereert van zijn tocht: door te nietsen! Maar toch niet door helemaal niets te nietsen, want het lichaam vraagt regelmatig naar enige vorm van beweging.

Terwijl mijn tocht 16 dagen achter mij ligt, lijkt het én pas gisteren én toch al een halve eeuwigheid dat ik Santiago verliet. Ik ben blij, heel blij terug onder dierbaren te zijn en intussen mis ik mijn Camino wel elke dag eens. Laten we het een milde vorm van Sehnsucht noemen ...
En welke sporen heeft de Camino in mij achtergelaten? Eigenlijk feitelijk "voelweet" ik dat niet zo duidelijk. Het effect is er, dat is zeker, maar laat zich niet vatten in woorden, zelfs niet tijdens mijn inwendige dialogen. Maanden voor mijn vertrek zei een pelgrim me: "De Camino doet iets met een mens maar je kan het niet delen met wie niet zelf op pelgrimage is geweest". Het blijkt een understatement te zijn.
Meer dan vijf weken leven met 20 kg bagage, inclusief 2,3 kg tent, 3 kg kampeerspullen en nog enkele bijkomende kilootjes fietstassen en - uiteindelijk overbodig gebleken - noodmateriaal voor herstellingen van de fiets en van het eigen lieve lijf ... En gedurende die 5 weken gelukkig zijn, maakt geluk kwantifieerbaar. Geluk weegt dus pakweg de resterende 12 kg, onder te verdelen in 2 fietsuitrustingen, 1 broek, 1 short, 1 hemd, 2 T-shirts, 1 fleece, 1 onderbroek, 1 paar schoenen en teenslippers, 1 toiletzak en nog wat losse onderdelen zoals 1 flesje superdetergent (om die onderbroek tussendoor te wassen, hé). Laten we eerlijk zijn: mijn bankkaart leverde ook een bijdrage aan mijn geluk, een bijdrage die gelukkig niet in verhouding stond tot haar gewicht.
Alle gekheid op 1 stokje: het doet relativeren en brengt je korter tot de kern der dingen die er echt toe doen. Iemand zei me: "Dan apprecieer je nadien de luxe meer". Het antwoord is ja én neen. Ik besef meer dan ooit de luxe van luxe, maar ben er ook meer dan ooit van onthecht.
Van onthechting van mensen is er echter geen sprake, wel integendeel. Zoals ik reeds eerder schreef: hoe verder weg ik was, hoe korter ik me bij mijn geliefden voelde. En nu ik terug ben, is dat gevoel verankerd. Wat een heerlijk gevoel! Terwijl ik in dezelfde adem kan zeggen dat het urenlange alleen fietsen ook de behoefte heeft bestendigd om me al eens "terug te trekken in mezelf".
Gedurende zovele uren dag na dag alleen zijn met je gedachten en gevoelens, werkt confronterend en louterend, laat je de dingen in wisselend perspectief zetten, laat je toe te aanvaarden wat niet makkelijk te aanvaarden is, maakt duidelijker wat ballast is en wat zijn plek in jezelf moet krijgen.
Luidop praten met de schaduw die trouw met je meefietst ... je moet het eens proberen. Het loont de moeite. Maar let wel: doe het als je alleen bent, zo niet loop je een zeker risico op collocatie!
De Camino heeft iets dat niet geëvenaard wordt door andere lange afstandstochten. Onderhuids voel je dat er wat blijven hangen is van de vele tienduizenden pelgrims die gedurende eeuwen diezelfde Camino hebben gedaan. En dat gevoel uit zich onder andere in de tastbare samenhorigheid onder pelgrims, los van leeftijd, nationaliteit, opleidingsniveau of wat dan ook. Allen zijn bondgenoot, lotgenoot, deelgenoot. Een korte babbel, een eenvoudige wens, een blik zonder woorden, verbondenheid.
Mijn Camino opende mijn hart, "opener" dan voordien. Niet direct, nee, maar geleidelijk en pas nadat ik open wou staan, open kon staan. En dat alleen al maakt de Camino tot een uniek be-leven. Nu is het kwestie het winkeltje open te houden ...

24.07 PC-day 2

Wat baat het een blog te schrijven om dan te vergeten het on line te zetten. Bij deze dan wat er al sinds eergisteren had kunnen staan.
---------
Vliegtuigen halen gemakkelijk het nieuws als ze neerstorten. En vermits er geen vliegtuig het nieuws heeft gehaald, wil dat zeggen dat ik behouden en wel thuis ben.

Net voor het opstijgen het tarmac nog even beschouwd als mijn aller-allerlaatste stukje Camino. En me al snel na het opstijgen gerealiseerd dat ik het hele landschap, diep onder mij, doorkruist heb. Ik kon een glimlach van voldoening niet onderdrukken, al moet ik toegeven dat de "zware hellingen" er vanuit de lucht eerder uitzien als de oneffenheden van een tafellaken dan als beklimmingen. Relativeren helpt, niewaar. 

En dan: het weerzien in Zaventem na de langste afwezigheid van heel mijn leven. Toen ik vroeger mensen in de aankomstzone zag die zich verloren in hun omhelzing, heb ik me dikwijls afgevraagd wat er in hen omging. Vanaf vandaag ken ik dat mooie gevoel ook.

Tijd voor verdere overpeinzingen of overvoelingen heb ik nog niet genomen,  maar - belofte maakt schuld - ik kom later nog terug op deze blog.
Wel wil ik nu reeds iedereen bedanken die me op één of ander wijze heeft gesteund. Ik heb er het raden naar hoeveel mensen en wie juist de blog lazen. Alleen al het idee dát jullie lazen, gaf me indirecte steun. En elkeen die een bericht heeft gestuurd, moet weten dat het telkens weer even deugddoend was als ware het de best mogelijke massage van mijn zere benen geweest. Er kwamen reacties van bekenden waarvan ik geen vermoeden had dat ze de blog volgden. Telkens een extra fijne verrassing.

Hasta luego! En graag deel ik met jullie nog deze paar regels poëzie (waarvan ik de auteur jammer genoeg niet ken).

De Weg Gegaan
Gaandeweg de weg gegaan
de weg gegaan
om stil te staan
om stil te worden
stil van binnen
gaandeweg
de weg van binnen

23.07 PC-day 1

Enkele trouwe lezers lieten me weten afkickverschijnselen te vrezen zonder hun (bijna) dagelijkse dosis Camino verhaal. Omdat ik dit niet op mijn geweten wil hebben en vooral omdat ikzelf ook behoorlijk moet afkicken, brei ik er dus een kort vervolg aan, waarbij PC-day bijzonder origineel staat voor de Post Camino.
De "helicopter view" op mijn ervaringen zal pas komen als ik enige afstand in tijd en ruimte van de Camino de Santiago heb genomen. Ik zal dan nog eens terugkeren naar deze blog. Beloofd.
Straks stap ik in het vliegtuig. De heenreis was goed voor 38 fantastische dagen, de terugreis vraagt luttele 2 uur en 5 minuten. Relativeren helpt dus hopelijk om terug te keren naar het "normale" leven ...
Een normaal leven met een nieuwe rijkdom in mijn hart die nu reeds onuitwisbaar lijkt. Ik ben een gelukkig man, gelukkig dit mogen meegemaakt te hebben. De fysieke en mentale uitdaging was op sommige momenten groot, maar in zijn geheel - en in alle oprechtheid - minder zwaar dan ik voor het vertrek soms vreesde. En toch, toch heeft de hele tocht me meer gegeven dan ik ooit heb durven dromen!
Ik ben blij de tocht met z'n tweeën begonnen te zijn. Alleen, zonder Peter, had de drempel om er aan te beginnen voor mij waarschijnlijk te hoog geweest. Bedankt Peter, dat je erbij was zoals je bent!
En ik ben nog blijer de tocht alleen verder gezet te hebben. Het is daardoor een ander, dieper verhaal geworden. Alleen onderweg kan je niet aan je gedachten of gevoelens ontsnappen door even tegen je compagnon de route te zeggen hoe warm het wel is of hoe hard je voet wel niet slaapt. Alleen onderweg kom je geleidelijk thuis bij jezelf. 
Al deze weken reizen met amper 20 kg bagage (inclusief de fietstassen zelf, de tent en zo'n 3 kg gelukkiglijk overbodig gebleken "noodhulp" voor je fiets en je eigen lieve lijf!), heeft een drastisch-selectieve impact op wat er echt belangrijk is en op wat dat alleen maar lijkt te zijn ..... Elke paar dagen blijkt er wel iets anders dat je niet echt nodig hebt. Ik ben naar schatting 4 kg lichter aangekomen dan bij het vertrek.
Nog belangrijker is dat ook mijn figuurlijke rugzak intussen zoveel lichter is geworden en dat ik grotendeels in het reine ben met wat er nog wel in steekt. En de hoop dat te bereiken was voor mij de grootste drijfveer op mijn Camino, niet de fysieke prestatie, hoe trots ik ook ben dat ik net voor mijn 58ste verjaardag op geen enkel moment tijdens de hele 2500 km van mijn fiets heb moeten afstappen ...
Tot slot nog voor wie in zichzelf een wens heeft ooit de Camino te doen: doe het! Het is de tocht van je leven!
Tot later en Buen Camino voor ieders levensweg.
Rik

22.07 C-day 38

Na 38 dagen zit mijn Camino er helemaal en volledig op. Staks mijn fiets inleveren voor repatriëring, nog wat de sfeer in Santiago opsnuiven en morgen vlieg ik zelf ook terug. Gek trouwens dat het goedkoper is mezelf thuis te brengen dan mijn fiets.
Vandaag was mijn kortste fietsdag, maar toch één met een speciale betekenis. Niet alleen omdat deze rit het sluitstuk vormde van mijn Camino, maar evenzeer omdat ik hem in het teken heb geplaatst van Sander & Oskar & Lieve & boezemvriend Jan. Velen onder jullie zullen begrijpen waarover ik het heb. Voor de anderen: vandaag 2 jaar geleden is Sander, tweelingbroer van Oskar, door een verschrikkelijke samenloop van omstandigheden verongelukt tijdens een boerderijvakantie. Deze laatste kilometers heb ik voor hen gereden, met heel mijn hart. Andere woorden vind ik nu niet, maar mijn gedachten zijn bij hen.
Het idee morgen en de komende dagen niet meer te zullen fietsen, komt raar aan. Bovendien heeft mijn fiets, gepakt en gezakt zoals hij was, gedurende al die dagen mee mijn identitieit bepaald. Klinkt misschien bizar maar zo is het. Want juist dankzij mijn fiets gingen mensen sneller wuiven, Buen Camino roepen, begonnen autobestuurders te claxonneren. Zonder fiets was ik in zekere zin "minder" pelgrim, of in elk geval een andere pelgrim.
En terwijl ik hier op een terrasje zit, geniet van mijn koffie en de voorbijgangers observeer, besef ik dat ik ongewild een onderscheid maak tussen de pelgrims en de anderen.
Eindigen doe ik vandaag met een vers van Léon Felipe.
'Leven als een pelgrim,
slechts een pelgrim
die steeds over nieuwe paden trekt,
Leven als een pelgrim,
met geen ander doel,
zonder andere naam en zonder land, ..
Leven als een pelgrim,
slechts een pelgrim ...'

21.07 C-day 37

Vanmorgen vertrokken uit Fisterra richting Santiago waar ik morgenmiddag hoop aan te komen. En daarmee zit de Camino er in wezen op. Ik ben letterlijk terug van op nul vertrokken. Maar of dat veel helder inzicht verschaft, wil ik in het midden laten want tot 14u in de nevel gezeten.
De menu del dia deze middag smaakte. Drie gerechten inclusief drank en koffie voor € 9. Hier een gangbare prijs buiten de toeristische centra. Waar vind je dat nog bij ons? Ik zal de komende, fietsloze dagen in elk geval mijn eet en drink gewoontes moeten bijsturen. Anders sta ik binnen de kortste keren 10 kg zwaarder dan nu.
De laatste loodjes wegen het zwaarste. De beentjes doen pijn. Maar toch fiets ik blij gezind: elke pedaalslag die ik doe, brengt me korter bij thuis en bij wie me dierbaar zijn. En thuis is waar ik nu naar verlang. Na 39 dagen zal ik in 36 verschillende bedden hebben geslapen, meestal pas op het moment zelf wetend waar dat bed (of mijn tentje) zou staan. Vanavond ga ik voor een laatste maal in een albergue overnachten. Ik vermoed dat ik er ooit met een weemoedige glimlach zal aan terugdenken, aan die albergues, maar ze missen, zal ik niet doen. 't Zal wel raar zijn donderdagavond in mijn eigen bed te slapen ...
Het is goed en mooi geweest, heel goed, heel mooi. Een ervaring die een droom heeft waar gemaakt. Wat kan een mens nog meer wensen?
De "nabeschouwingen" hebben jullie nog te goed, maar dat mijn Camino voor altijd en onuitwisbaar in mij zit, is zeker. Hoe sterk voor hoe lang, is een open vraag. 

Er is zeker 1 effect dat ik niet ingeschat had: dat van mijn fietshelm op mijn haar. Hoe hard ik het ook moge wassen en borstelen, de fietshelm blijft indruk maken!

20.07 C-day 36

Direct na het ontbijt een moordende 10 km klim naar Pino do Val op mijn bord gekregen. En daarna kwamen er nog een paar venijnigaards. Het plezier van 12 km afdaling naar de kust werd toch wat gehypotikeerd door de wetenschap dat ik dit deel van de weg morgen in omgekeerde richting zal doen. En zelfs de kustweg deint hier scherp op en neer tussen 140 en 0 m.
Op hellingen kan ik normaal in mijn "voorlaagste" blijven. Dan heb ik het idee dat ik nog altijd eentje lager kan schakelen in geval van moetens. ' t Is niet logisch maar psychologisch. Deze morgen herhaaldelijk naar laagste moeten schakelen. En zelfs dan nog bij momenten zo traag aan't rijden, dat de Garmin geen beweging meer detecteerde en in autopauze sprong. Elke druppel zweet die ik dan laat, is verloren voor de statistieken. 😆
Zoals het Compostelaat zich laat verdienen, zo doet ook km-paal 0,00 dat. Kortom ik heb fysiek en mentaal één van de moeilijkste dagen gehad. Daarom schonk het bereiken van de fameuze km-paal 0,00 extra voldoening.
De mistige wolken wonnen het bijna de hele dag van de zon. Fisterra, het einde van de Sterrenbaan, de voorloper van de christelijke Camino, werd zo echt Finis Terra: het einde van de wereld ... waar de zee ongemerkt in de wolken overgaat, waar de lucht naadloos oplost in het water, waar de horizon niet meer lijkt te bestaan ...

19.07 C-day 35

Vooraleer richting Fisterra te vertrekken ben ik deze morgen nog even langs de kathedraal gereden, met het gevolg dat ik nu wereldberoemd ben in Korea! Even poseren voor 1 mooie Koreaanse is blijkbaar voldoende om nadien de hele buslading over je heen te krijgen. En maar plaatjes schieten en vragen mijn stuur te draaien om zo het Compostela-vlagje in beeld te hebben. Laat me onmiddellijk eerlijk toegeven dat ik het wel leuk vond. Een talkshow ginder zit er nochtans niet direct in, want toen ik dacht dat één van hen vroeg "Where?" en ik antwoordde "Belgium ... Brussels" ontstond er een Babylonische spraakverwarring. Ik zal dus nooit een BVK (*) worden.
Jammer maar niet getreurd: mijn laatste doelstelling wacht 120 km verder onder een zwaar bewolkte en mistige hemel.
Tijdens de beklimming naar een 400 m hoge heuvelrug, maak ik een eigenaardig weerfenomeen mee: terwijl de zon regelmatig door de wolken "steekt", valt er een verfrissende nevel uit de wolken. Alsof je onder een enorme ventilator rijdt die tegelijkertijd warmte en microscopische druppeltjes verspreidt.
En wie kom ik als eerste levende zielen onderweg tegen? Inderdaad, C&M! En het is Michiels verjaardag! Hebben we in de bar op de top gevierd met 2 flessen wijn. Hips!
Toen we, iet of wat lichthoofdig, de afdaling aanvatten, bleek het weer eveneens in een andere stemming te zijn: het werd een afdaling in de mist. In het dal, aan een een fjordachtige uitstulping van de zee, werd het zelfs regen. De eerste échte regen die ik in 35 dagen mag meemaken. Onwaarschijnlijk!
Rond 18u gestopt aan een Casa Rural waar ik het hele huis, inclusief salon en open haard, voor mij alleen blijk te hebben. Dus geen feestgangers aan het raam deze nacht. In het aanpalend restaurante bestel ik een voorgerecht met een onbekende naam maar dat de chef in alle toonaarden aanprijst.  Het blijken succulente mosselen te zijn, bijna zo lekker als die op Midzomer Wambeek. Al moet ik toevoegen dat je er in Wambeek geen heel brood bij krijgt.

Niet vergeten hé, eerste weekend van augustus! Allen daarheen: schuimparty, Les Truttes, mosselfestijn, gratis StraPatZen, ... (www.midzomer.be).

Vandaag 2 selfies in mijn Casa wegens gisteren geen: eentje bij de horreos (typisch Galicische opslagruimte) en eentje bij de grote open haard.

En morgen zie ik na 70 km het einde van de wereld ... Da gaat nog ne keer ne boenk geven ...

(*)BVK = Bekende Vlaming in Korea

18.07 C-day 34

Je huurt 's namiddags een basic kamertje dat uitkijkt op een nagenoeg uitgestorven, smal straatje. En wat blijkt 's avonds? Het straatje in kwestie transformeert zich traag maar zeker tot één van de centrale assen van het nachtleven ... Dankzij mijn oordopjes ben ik dan toch na 2u30 in slaap gesukkeld, slechts sporadisch nog gewekt door de meest luidruchtige nachtbrakers.
Ontbijt beperkt tot 1 croissant want vandaag geen fietsdag, maar de meeste ontbijtkoeken zijn hier bordvullend. En nadien direct een andere slaapstek gezocht. Heb die met enig moeite ook gevonden; de verjaardag van ons aller Jacob komt er aan en dan zijn het hier hoogdagen; hij is immers de patroonheilige van heel Spanje.
De vandaag zwaar bewolkte maar mooie stad op mij laten afkomen, op gevoel af gewandeld zonder stadsplan. In enkele van de meest strategisch gelegen straatjes en pleinen kent de merchandising van de Camino haar hoogtepunt: tracht je een cocktail voor te stellen van de Brusselse Beenhouwersstraat, de Atheense Plaka en de Barceloneese Ramblas. Maar stel je intussen ook voor dat daarbuiten de stad haar authentiek karakter heeft kunnen bewaren en baadt in een eeuwenoud sfeertje op smaak gebracht met Galicisch (Keltisch) temperament.
De rustdag was nodig na de voorbije 3 zware dagen maar 't kriebelt nu reeds om morgenochtend richting Fisterra te vertrekken.

17.07.15 C-day 33

Iets voor 14u is het zo ver: de fiets parkeren midden op het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela, een soort trilling door je lichaam voelen trekken, de ogen nat voelen worden terwijl geluidloos een diep "Ja! Ja, we zijn er! Ja, het is gelukt!" uit je binnenste opstijgt.
Continu komen en gaan pelgrims, vermengd met gewone toeristen. Even continu is de stroom aan obligate foto's en selfies, of de kathedraal nu in de steigers staat of niet.
Als ik uit het pelgrimskantoor kom met het felbegeerde Compostelaat in handen, begint het pas écht door te dringen dat het écht is gelukt,
Dat het Compostelaat zich laat verdienen, hebben we nog de hele voormiddag aan den lijve mogen ondervinden. Na het ontbijt met Christel en Michiel (deze keer hebben we  bewust afgesproken) volgt de ene helling op de andere heuvel. Op amper 45 km staan 950 klimmeters op het menu. Je kan het nog het best vergelijken met het betere klimwerk hartje Ardennen, maar vervang dan wel het gros van de dennen door eucalyptusbomen.
Deze avond naar de mis gegaan in de kathedraal. Een massa mensen, van allerlei pluimage. En wat het beroemde slingerende wierookvat betreft: ronduit indrukwekkend.
Deze nacht slaap ik niet alleen, nee, ik slaap op mijn kamertje samen met niemand minder dan mijn velooke! Heb hem daarvoor wel de trappen naar het 1ste verdiep opgesleurd, kwestie dat ik anders niet borg kon staan voor zijn veiligheid. Ik heb er gedurende de voorbije 33 dagen wel een soortement intimiteit mee opgebouwd, maar twijfel toch hem al dan niet een nachtzoen te geven. Lijkt me nogal vies met die laag stof van 2300 km!
Toch wil ik niet oppervlakkig afsluiten. Het heeft me allemaal niet onberoerd gelaten, wel integendeel, zoveel is duidelijk.
Ik heb regelmatig geschreven over "de" Camino, maar eigenlijk is "mijn" Camino beter: iedereen beleeft het op haar of zijn eigen manier, haalt er voor zichzelf andere dingen uit. Ik voel vandaag een innerlijke rust en een actief aanvaarden van het leven zoals ik dat voordien veel minder kende. Ik twijfel om het woord te gebruiken, maar "loutering" komt misschien nog het dichtste in de buurt. Ik kan me voorstellen dat er nu bij die lezers, die het nooit meegemaakt hebben, een aantal wenkbrauwen zullen fronsen ... .
De Camino is meer dan zo maar een route, de pelgrim meer dan zo maar een reiziger, maar "symbool van de levensweg, de zoektocht die in ieder van ons diep verborgen zit" (citaat uit Sweerman gids)

16.07 C-day 32

Gisteravond nog een slapstick scène kadoo gekregen. Terwijl de pensionhoudster me de kamers laat zien, komt grootmoeder me goeiedag zeggen.  En net op dat moment zakt de rok van oma helemaal en zonder pardon van haar nochtans goed gevulde heupen. Pas toen ze de ingehouden hilariteit annex gegeneerdheid in mijn ogen zag, begreep ze dat er iets niet ok was. Zelf kon ze er mee lachen, de uitbaatster duidelijk minder.
De hele voormiddag was het nevelig. Het is dus raden naar wat de horizonten te bieden hebben. 't Heeft ook wel iets. Door paar armmoedige dorpjes gereden waar het vee de straten en je geurorgaan inpalmt. Amper te geloven dat dit Europa anno 2015 is.
En nu ik het toch heb over geloven: wat te denken van dit bushokje! Zouden enkel katholieken hier op de bus mogen / willen wachten? Of moet je gewoon bidden opdat er een bus zou komen?
Galicië heeft dan wel geen hooggebergte, de strakke opeenvolging van heuvels maakt dat de beentjes gisteren en vandaag in totaal meer dan 3000 klimmeters te verwerken krijgen. Jammer dat er geen alternatief is voor de vele kilometers langs de drukke en soms gevaarlijke N547.
Sinds enkele dagen doet zich een nieuw fenomeen voor: er is een stukje massatoerisme op gang gekomen. Om het zogenaamde 'Compostelaat' te kunnen ontvangen, moeten wandelaars minimum 100 km hebben afgelegd en als bewijs daarvan geldt de regelmatig afgestempelde pelgrimspas die elke pelgrim heeft. En zo mengt een massa "100 km pelgrims" zich onder de pelgrims die al weken onderweg zijn. Zonder afbreuk te willen doen aan die 100 km-gangers, is de sfeer op de Camino veranderd: de Buen Camino's klinken zeldzamer of minder gemeend, de lokale bevolking groet zelf ook veel minder en de ingetogenheid die kenmerkend is voor de Weg, maakt duidelijker plaats voor commerciële bars, restaurantes, souvenirwinkeltjes en hogere prijzen. De Camino hype is goed voor de lokale economie en zoals steeds zijn er meerdere zijdes aan een medaille ...
Ik ben amper 45 kilometer van Santiago de Compostela verwijderd. En dat geeft - hoe gek het ook moge klinken - gemengde gevoelens. Tevreden en ook wel trots dat ik het - behoudens onvoorziene omstandigheden - zal halen. Maar intussen groeit het besef dat de tocht haar einde nadert, ook al heb ik nog een paar dagen nodig naar Fisterra heen en terug.
Niet Santiago maar de Camino zelf was het doel .... en het voelt nu reeds aan als het begin van een afscheid.

15.07 C-day 31

Whooo, wat een pracht van een dag was dit !! Van zo''n machtige, prachtige kracht dat ik hem niet licht zal vergeten !
Terwijl ik gisteren kon starten met een afdaling om U tegen te zeggen, begon vandaag met de klim naar Cebreiro. Maar niet zonder eerst de onvermijdelijke Kortrijkse C&M tegen te komen. Bleek dat we minder dan 1 km van mekaar gelogeerd hadden. Hebben samen ontbeten alvorens stevig in de pedalen te gaan voor de 20 km lange en pittige beklimming. De hoge viaducten van de snelweg worden onze referentiepunten.
En wat kan ik anders zeggen dan dat het stijgen vlot, heel vlot ging. Al gauw haal ik de viaducten in en neem zelfs voorsprong terwijl de vallei zich verder opent onder de ochtendzon.
Plots is er zo'n uniek moment in een mensenleven: het dal naast mij heeft zicht gevuld met een dikke laag wolken. Het geheel heeft een magisch-realistsch, om niet te zeggen mysterieus tintje. Het is niet voor niets dat de legende zegt dat deze berg de bewaarplaats is van de Graal. Ik blijf een hele tijd zitten op een muurtje, zet mijn verstand op nul en geniet.
Na dit soort genieten is er het verder genieten van de beklimming. De viaducten worden uiteindelijk stipjes (zie midden op de panorama foto, onder de laag wolken).
En na Cebreiro volgen korte afdalingen af met nieuwe klimmen naar Alto San Roque en Alto de Poio tot de ultieme afdaling: 650 m dalen over 12 km zonder amper te moeten afremmen!  Puur genieten! En zo blijft het bijna de hele dag doorgaan terwijl het Galicische landschap steeds groener wordt.
Naar de avond toe blijkt er geen logeermogelijkheid in enkele dorpjes terwijl mijn batterijtjes hunkeren naar een oplaadbeurt. Mentaal reeds voorbereid op een nachtje wildkamperen, stop ik in het gehucht Paradela om in de lokale Supermercados het hoogst noodzakelijke eten en drinken te kopen. En om een lang en vooral in gebarentaal gevoerd verhaal kort te maken: de uitbaatster heeft er voor gezorgd dat ik nu niet kampeer, maar logeer in een simpel pension waar ik net de beste, gebakken paling ooit heb gegeten terwijl de zon alweer ondergaat boven de heuvels en het stuwmeer.
Ik draag deze speciale dag op aan een heel speciaal iemand. Iemand die het niet echt leuk vind dat ik zo lang weg ben en het me toch volledig gunt en 200 % ondersteunt. Deze dag is voor jou,  Ceetje!

14.07.15 C-day 30

Weet je wanneer het echt warm is? Als in je fietstas de sneetjes kaas, die je als beleg kocht, smelten in hun verpakking tot een vomeloze brei, als de salami daarnaast zich scheidt in een vlees- en oliefaze, als het blikje limoendrank eerder smaakt naar alternatieve, lauwe thee en als het stokbrood dat je domweg onder de rekker van je fiets stak, na een half uur aanvoelt alsof het net voor de 2de keer uit de oven komt.
En als de rit van gisteren dan nog niet helemaal verteerd blijkt te zijn zodat ik vandaag niet tegen die warmte kan, dan moet een mens naar zijn lichaam luisteren. Reeds iets na 15u heb ik dan ook mijn fiets over de haag gegooid.
Afin, figuurlijk dan toch, want ik verzorg mijn velooke alsof mijn leven ervan afhangt.
Wat deze morgen trouwens letterlijk mocht genomen worden: meer dan 10 km indrukwekkende kamikaze afdaling met enkele haarspeldbochten die menig reporter in de Tour de France tot een pre-orgastisch delirium zouden gebracht hebben. Echter ... vermits ik geen gekoelde schijfremmen heb en bovendien niet in the mood was om mijn remblokken tegen de velgen te voelen kleven, ben ik zo rustig mogelijk naar beneden gekomen zonder nog maar te trachten mijn snelheidsrecord van 71 km/u te breken.
Onderweg nog een ooievaarsnest gespot op een verlichtingspaal. Moet waarschijnlijk een alternatief koppel ooievaars zijn om op zo'n idee te komen. Hun kinderen zullen alvast verlichte geesten hebben!
Vandaag ook nog andere rare vogels gezien: twee pelgrims te paard en een Fransman op trotinette-pelgrimage. Hij hield me trouwens tegen om te vragen of hij nog op de juiste weg was. Toen ik bevestigde dat hij inderdaad sur la bonne route des cyclistes was, antwoordde hij met enige verontwaardiging "Oui mais, moi, moi je suis à pied"...
Leuk, klein hotelletje gevonden dat ongeveer aan de voet van de Cebreiro (1300 m) ligt. Volgens menig ervaringsdeskundige wordt dit zowat de zwaarste beklimming van de hele Camino want zowel lang als steil. Tot in Santiago (nog 200 km) blijft het dan pittig op en neer gaan.
We zijn intussen 1 maand ver (vertrokken op 15 juni niewaar) wat goed is voor bijna 2100 km en 121 uren daadwerkelijk fietsen.
Bovendien zou ik 71.000 calorieën verbrand hebben (hoe dat ook moge berekend worden door mijn Garmin). Hoe dan ook, verdikt lijk ik niet te zijn en ik trakteer mezelf op een extra glaasje wijn bij een lekker menu. Santé

13.07 C-day 29

Vandaag één van de voor mij belangrijkste etappes gereden, deze naar Cruz de Ferro!
Cruz de Ferro is met zijn 1500 m niet alleen het hoogste punt van de hele Camino, het staat vooral bol van de symboliek. Het is hier dat sinds eeuwen pelgrims symbolisch een deel van hun last afleggen door een steen op de grote hoop aan de voet van het kruis te werpen. De moderne, "echte" pelgrim houdt deze traditie in ere en ziet het ook als afsluiting van een faze en als start van een nieuwe stap op de levensweg. Ook ik heb mijn steentjes van thuis meegebracht en hier achtergelaten. Er heeft gisteravond laat zelfs een klein, scherp kiezeltje mijn weg gekruist waarvan de boodschap zo duidelijk was, dat ik het eveneens heb meegenomen.
Terwijl ik zo hard naar deze handeling uitkeek - alleen al er aan denken gaf me 2 keer een emotionele opwelling - heeft het moment zelf me veel minder geraakt dan verwacht ... Bovendien is de magie van de plek grotendeels verloren door een stofferige slordigheid van niet alleen kitscherig beschilderde stenen maar ook van achtergelaten "symbolische" schoenen, haarbandjes, kralen en wat nog meer. De kapel in de directe omgeving kreunt onder de graffiti en inkervingen.
Ik ben er stil en lang gaan bij zitten terwijl ik het hoge kruis bleef bekijken. En voel maar één reden waarom het mij zoveel minder raakte: wat ik als "last" meedroeg in mijn stenen, heeft zich tijdens de tocht blijkbaar geleidelijk maar grotendeels "opgelost". Onze ietwat aparte hospita in Frankrijk had dus wijze woorden gesproken: hoe langer je tocht duurt, hoe lichter je wordt ...
Al heeft de rit vandaag me dus licht gegeven, fysiek was het zowat het zwaarste dat ik reeds meemaakte. Ik ben afgepeigerd en ga vanavond voor de kippen op stok. Daarom laat ik de foto's spreken: 
- in Astorga een groep Limburgers ontmoet die voor het goede autismedoel stappen (vzw AssJette)
- en de vergezichten zijn respectievelijk waar ik naartoe reed, waar ik vandaan kwam en waar ik de komende dagen naartoe rijd (het dorpje bijna in het midden van het beeld is waar ik nu logeer)

Tot slot nog: de overlevering zegt dat wie Cruz de Ferro haalt, ook Santiago zal halen!