23.07 PC-day 1

Enkele trouwe lezers lieten me weten afkickverschijnselen te vrezen zonder hun (bijna) dagelijkse dosis Camino verhaal. Omdat ik dit niet op mijn geweten wil hebben en vooral omdat ikzelf ook behoorlijk moet afkicken, brei ik er dus een kort vervolg aan, waarbij PC-day bijzonder origineel staat voor de Post Camino.
De "helicopter view" op mijn ervaringen zal pas komen als ik enige afstand in tijd en ruimte van de Camino de Santiago heb genomen. Ik zal dan nog eens terugkeren naar deze blog. Beloofd.
Straks stap ik in het vliegtuig. De heenreis was goed voor 38 fantastische dagen, de terugreis vraagt luttele 2 uur en 5 minuten. Relativeren helpt dus hopelijk om terug te keren naar het "normale" leven ...
Een normaal leven met een nieuwe rijkdom in mijn hart die nu reeds onuitwisbaar lijkt. Ik ben een gelukkig man, gelukkig dit mogen meegemaakt te hebben. De fysieke en mentale uitdaging was op sommige momenten groot, maar in zijn geheel - en in alle oprechtheid - minder zwaar dan ik voor het vertrek soms vreesde. En toch, toch heeft de hele tocht me meer gegeven dan ik ooit heb durven dromen!
Ik ben blij de tocht met z'n tweeën begonnen te zijn. Alleen, zonder Peter, had de drempel om er aan te beginnen voor mij waarschijnlijk te hoog geweest. Bedankt Peter, dat je erbij was zoals je bent!
En ik ben nog blijer de tocht alleen verder gezet te hebben. Het is daardoor een ander, dieper verhaal geworden. Alleen onderweg kan je niet aan je gedachten of gevoelens ontsnappen door even tegen je compagnon de route te zeggen hoe warm het wel is of hoe hard je voet wel niet slaapt. Alleen onderweg kom je geleidelijk thuis bij jezelf. 
Al deze weken reizen met amper 20 kg bagage (inclusief de fietstassen zelf, de tent en zo'n 3 kg gelukkiglijk overbodig gebleken "noodhulp" voor je fiets en je eigen lieve lijf!), heeft een drastisch-selectieve impact op wat er echt belangrijk is en op wat dat alleen maar lijkt te zijn ..... Elke paar dagen blijkt er wel iets anders dat je niet echt nodig hebt. Ik ben naar schatting 4 kg lichter aangekomen dan bij het vertrek.
Nog belangrijker is dat ook mijn figuurlijke rugzak intussen zoveel lichter is geworden en dat ik grotendeels in het reine ben met wat er nog wel in steekt. En de hoop dat te bereiken was voor mij de grootste drijfveer op mijn Camino, niet de fysieke prestatie, hoe trots ik ook ben dat ik net voor mijn 58ste verjaardag op geen enkel moment tijdens de hele 2500 km van mijn fiets heb moeten afstappen ...
Tot slot nog voor wie in zichzelf een wens heeft ooit de Camino te doen: doe het! Het is de tocht van je leven!
Tot later en Buen Camino voor ieders levensweg.
Rik