Gisteravond nog een slapstick scène kadoo gekregen. Terwijl de pensionhoudster me de kamers laat zien, komt grootmoeder me goeiedag zeggen. En net op dat moment zakt de rok van oma helemaal en zonder pardon van haar nochtans goed gevulde heupen. Pas toen ze de ingehouden hilariteit annex gegeneerdheid in mijn ogen zag, begreep ze dat er iets niet ok was. Zelf kon ze er mee lachen, de uitbaatster duidelijk minder.
De hele voormiddag was het nevelig. Het is dus raden naar wat de horizonten te bieden hebben. 't Heeft ook wel iets. Door paar armmoedige dorpjes gereden waar het vee de straten en je geurorgaan inpalmt. Amper te geloven dat dit Europa anno 2015 is.
En nu ik het toch heb over geloven: wat te denken van dit bushokje! Zouden enkel katholieken hier op de bus mogen / willen wachten? Of moet je gewoon bidden opdat er een bus zou komen?
Galicië heeft dan wel geen hooggebergte, de strakke opeenvolging van heuvels maakt dat de beentjes gisteren en vandaag in totaal meer dan 3000 klimmeters te verwerken krijgen. Jammer dat er geen alternatief is voor de vele kilometers langs de drukke en soms gevaarlijke N547.
Sinds enkele dagen doet zich een nieuw fenomeen voor: er is een stukje massatoerisme op gang gekomen. Om het zogenaamde 'Compostelaat' te kunnen ontvangen, moeten wandelaars minimum 100 km hebben afgelegd en als bewijs daarvan geldt de regelmatig afgestempelde pelgrimspas die elke pelgrim heeft. En zo mengt een massa "100 km pelgrims" zich onder de pelgrims die al weken onderweg zijn. Zonder afbreuk te willen doen aan die 100 km-gangers, is de sfeer op de Camino veranderd: de Buen Camino's klinken zeldzamer of minder gemeend, de lokale bevolking groet zelf ook veel minder en de ingetogenheid die kenmerkend is voor de Weg, maakt duidelijker plaats voor commerciële bars, restaurantes, souvenirwinkeltjes en hogere prijzen. De Camino hype is goed voor de lokale economie en zoals steeds zijn er meerdere zijdes aan een medaille ...
Ik ben amper 45 kilometer van Santiago de Compostela verwijderd. En dat geeft - hoe gek het ook moge klinken - gemengde gevoelens. Tevreden en ook wel trots dat ik het - behoudens onvoorziene omstandigheden - zal halen. Maar intussen groeit het besef dat de tocht haar einde nadert, ook al heb ik nog een paar dagen nodig naar Fisterra heen en terug.
Niet Santiago maar de Camino zelf was het doel .... en het voelt nu reeds aan als het begin van een afscheid.
ag Rik, alvast een vroege proficiat voor de fantastische Camino die je hebt gereden. Meer dan een maand hebben we dagelijks je verhalen gevolgd. Eerst samen met Peter tot de voet van de Pyreneeen. Dat was al een uitzonderlijke prestatie voor jullie beiden.
BeantwoordenVerwijderenNadien alleen verder. Opnieuw een huzarenstuk.
We zullen de dagelijkse blog missen!
Geniet nog van de laatste tocht, en de extension naar Fisterra.
Kristiaan en Lieve