Direct na het ontbijt een moordende 10 km klim naar Pino do Val op mijn bord gekregen. En daarna kwamen er nog een paar venijnigaards. Het plezier van 12 km afdaling naar de kust werd toch wat gehypotikeerd door de wetenschap dat ik dit deel van de weg morgen in omgekeerde richting zal doen. En zelfs de kustweg deint hier scherp op en neer tussen 140 en 0 m.
Op hellingen kan ik normaal in mijn "voorlaagste" blijven. Dan heb ik het idee dat ik nog altijd eentje lager kan schakelen in geval van moetens. ' t Is niet logisch maar psychologisch. Deze morgen herhaaldelijk naar laagste moeten schakelen. En zelfs dan nog bij momenten zo traag aan't rijden, dat de Garmin geen beweging meer detecteerde en in autopauze sprong. Elke druppel zweet die ik dan laat, is verloren voor de statistieken. 😆
Zoals het Compostelaat zich laat verdienen, zo doet ook km-paal 0,00 dat. Kortom ik heb fysiek en mentaal één van de moeilijkste dagen gehad. Daarom schonk het bereiken van de fameuze km-paal 0,00 extra voldoening.
De mistige wolken wonnen het bijna de hele dag van de zon. Fisterra, het einde van de Sterrenbaan, de voorloper van de christelijke Camino, werd zo echt Finis Terra: het einde van de wereld ... waar de zee ongemerkt in de wolken overgaat, waar de lucht naadloos oplost in het water, waar de horizon niet meer lijkt te bestaan ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten