Wat moest bewezen worden, is bewezen: een mens is nooit tevreden. Deze morgen was het fris, bewolkt en het miezelde licht. Wat is het probleem, hoor ik de lezer denken, je bent al dagen aan't klagen en zagen dat het te warm is. Akkoord, maar moet het nu juist bewolkt zijn? Net als ik het - althans volgens de Sweerman gids - mooiste deel van de Camino rijd? Bovendien zat ik boven de 850 m in de nevel. Ik kan er alleen maar uit besluiten dat echte schoonheid dieper zit en zich niet zo maar bloot geeft.
Uiteindelijk 2,5 u gereden vooraleer ik een bar vond om te ontbijten; de vorige 5 waren gesloten.... De "cantina" in kwestie én de uitbaatster bleken in staat om de familie Flodder te doen verbleken. Maar als ne mens honger heeft .... . En zoals ik onlangs hoorde: een pelgrim klaagt nooit; hij zegt alleen maar "dank je".
Serieuze wind ook. Als hij in de rug zat, haalde ik probleemloos + 35 km/u, als hij op kop zat dan was het stoempen om nog geen 15 km/u te halen, maar als hij van opzij blies, was ik tevreden 20 kg bagage bij te hebben om geen Gent-Wevelgemmetje te doen.
In Burgos aangekomen sta ik via de poort Arco Santa Maria plots tegenover de onwaarschijnlijke pracht van de Catedral. Een kippenvelmoment, krop in de keel, tranen in de ogen. Omver geblazen want niet voorbereid op deze schoonheid, het gevoel zo ver te zijn geraakt, dit alleen beleven zonder eenzaam te zijn. Ben zonder echt tijdsbesef blijven staan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten