12.07 C-day 28

Toeristje gespeeld in Léon en ter ere van 11 juli gisteren een fotootje gemaakt van de Drie Leeuwigheid: de Leeuwse, de Vlaamse en de Léonse leeuw in eendracht.
Dan 40 km naar het Zuidwesten afgezakt. Onderweg begint de bergketen, die de komende dagen op het menu staat, zich imponerend af te tekenen (zie de nauwelijks merkbare grijzige vormen boven de horizon op de selfie van de dag). Reeds op het menu vandaag: een slechte keienstrook waarbij mijn fietsbanden alle voorrang kregen. 
Overnachten blijkt ineens een uitdaging: de ene albergue volzet, de andere gesloten. Ook casa rural  "Molino Galochas" is volzet, maar direct bereid mijn tentje in de tuin te laten zetten. Tot ze me een kamer voorstellen, waarbij ik hun douche en sanitair kan gebruiken. En ze toveren nog een etentje uit de keuken ook. Fijne mensen, Mercedes en haar man. Ze glunderen als ik hen op de foto vraag.
En waar blijft nu het andere verhaal, vragen de emo-lezers zich af... Om direct kleur te bekennen: mijn diepste zielenroerselen gooi ik niet op de blog. Die behoefte heb ik niet (nog niet?). 
De Camino doet inderdaad iets met een mens. In mijn fiets staat gegraveerd "De tocht naar mezelf ". Zovelen die vooraf zeiden dat men zichzelf tegen komt tijdens de Camino. Naïef weg dacht ik aan een soort "sudden shock", een plotseling inzicht. Maar dat is het niet, althans niet voor mij, nee, het is langzaam, haast ongemerkt dat het licht in mezelf verandert, zoals ook de Camino zich ongemerkt etappe per etappe verder zet.
De Camino maakt soms wel heel plots intense emoties los. Ineens, helemaal alleen op je fiets te midden van de velden, "dank je" roepen naar niets of niemand en toch naar alles en iedereen. Of de krop in de keel krijgen, ja zelfs beginnen wenen, zo maar, ik, die moeilijk ween. En niet weten of je weent van verdriet of opluchting of geluk of wat dan ook, zoals die eerste dag alleen, toen een groep prille 20-30'ers me juichend en wuivend in koor Buen Camino toe riep.
Het overheersende gevoel is er een van geluk. Ja, ik ben oprecht en eenvoudig gelukkig. Meer dan ooit tevoren kan ik geluk voelen en aanvaarden zonder dat daarvoor alle aspecten van mijn leven zijn zoals ik zou wensen dat ze zijn, zonder mijn geluk te afhankelijk te maken van anderen.
Elke pedaalslag brengt me verder weg van thuis en intussen voel ik me - contradictie - steeds korter bij hen die me dierbaar zijn, zie ik helderder wat ze voor mij betekenen.
Door de Camino vind ik ook blijheid in eenvoudige dingen: de bloemen in de berm als je lichaam pijn doet, de vlinders die zonnen op de weg terwijl de hitte op je weegt, de vogel met de kuif die van boom tot boom voor je uit vliegt net toen de helling zo zwaar was, het "welkom in het dorp" van de zwaluwen die rond je hoofd scheren en van de ooievaar die kleppert op de kerktoren, ....
De impact van de Camino voel ik ook in het vertrouwen zoals ik dat nu stel in anderen en mezelf, en ook in een sterke overtuiging dat we als mens niet alleen hoeven te zijn als we open staan voor de anderen. Later meer hierover. Nu is het echter reeds veel te laat voor een pelgrim die zijn weg morgen om 6u30 verder zet.