Prachtig fietsweer. De Camino laat zich jammer genoeg niet van zijn mooiste kant zien: monotoon, inspiratieloos, kilometer na kilometer tot aan de horizon heeft de landbouw het laatste stukje natuur weggeploegd tot een troosteloze schaduw van zichzelf. Kilometers grindweg of kaarsrechte wegen parallel aan een snelweg, weinig of geen schaduw. De aanblik van de meeste dorpjes is even moedeloos.
De fiets Camino valt hier grotendeels samen met die van de wandelaars. Heel vroeg reeds zie je ze gaan, strompelen of bewegen in een houterige ganzenpas, in trosjes, in duo of alleen de pijn aan de voeten verbijtend.
Een groep pelgrims voorbijrijdend hoor ik plots "Vlaanderen boven". Het is Jan, op 27 april uit Ingelmunster vertrokken. Hij heeft duidelijk de behoefte zijn verhaal eens te kunnen doen. Ik blijf
20 minuten naast hem fietsen. Dan wensen we mekaar Buen Camino.
Rond 2u beslis ik de zure appel ineens door te bijten en - ook al heb ik reeds de hele dag "pijnbenen" - in één ruk door te rijden naar Léon, daarbij met 103 km de langste dagafstand afleggend. De eerste die me aanspreekt als ik aan de kathedraal stop is een .... Vlaming. 't Is niet zomaar 11 juli. Op de foto laat hij zijn vingerafdruk na.☺
De stad induiken is nu belangrijker dan emo-bloggen. Maar ik wil nu reeds zeggen dat NADENKEN over mijn GEVOELENS een grappetje was 😊
Geen opmerkingen:
Een reactie posten